De essentie der naaktslakken

Ik zat op een bank na enkele tumultueuze momenten. Ik richt mijn blik op de grond en zie enkele naaktslakken traag voortbewegen. Ik denk aan mijn essentie van het leven, mijn leven. Is het te vinden in mijn passies, liefdes,hartstochten,  familie of vriendschappen? Is het te vinden in alles wat ik potentieel in mijn leven als mens kan realiseren?  Zo zou Aristoteles het omschrijven. Hij wijst elk organisme een essentie toe. Als een soort potentieel dat elk levend wezen kan waarmaken. Een potentieel waarvoor het is voorbestemd dit waar te maken.

Ik kijk opnieuw naar de naaktslakken. Zij hebben zich enkele millimeters voortbewogen en nemen lichtelijk een andere houding aan. Wat is hun essentie? Wat is datgene dat hen op meer fundamenteel niveau voortdrijft. Wat is hun ziel? Hebben zij een ziel? Is er een mate van bewustzijn? Wie zijn wij mensen om te denken dat enkel onze essentie betekenis heeft? Wie zijn wij om enkel aan onze eigen hartstochten, liefdes en drijfveren te denken en er in op te gaan?  

Terwijl deze waterval aan gedachten, verlangens en passies door mijn ziel stroomt  bewegen deze slakken zich langzaam verder. Ze krullen zich als het ware om elkaar heen. Wat speelt zich op hetzelfde moment af in hun ziel? Brengt elke langzame beweging die zij maken  hen dichter bij hun eigen ziel? Waarom is hun essentie wat ze is? Voortbewegen, zich voeden, zich voortplanten, zichzelf beschermen tegen prooidieren. Dit om hetzelfde door te geven aan een volgende generatie naaktslakken. Waar begint hun alfa en eindigt hun omega? Wetende dat er op dit ogenblik duizenden of misschien wel miljoenen naaktslakken zijn die ongeveer hetzelfde tafereel  laten afspelen zonder dat er een menselijk wezen is dit te aanschouwen. Wetende dat er reeds duizenden jaren voor ons naaktslakken leefden volgens hetzelfde tafereel en wetende dat zij dit wellicht nog duizenden jaren na ons zullen doen.

Of is het een illusie bij deze slakken een essentie te zoeken? Dit terwijl we wellicht beiden afstammen van één zelfde primitief eerste leven. Ooit in een ver verleden hadden we een gemeenschappelijke voorouder. Beide zijn we gebouwd met cellen die min of meer op dezelfde wijze functioneren. Ook zij hebben wat wij zouden noemen primitieve zenuwbanen. Zenuwbanen die bij ons onze hersenen vormen.   Bevindt er zich iets in hun ziel dat lijkt op of  gelijk staat aan wat zich afspeelt binnen onze menselijke ziel ?  Een menselijke  ziel die zich reeds duizenden jaren uit door muziek, mythen, verhalen, toneel, romantiek,rituelen en  feesten. Een laatste maal richt ik de ogen op het tafereel onder mij. Niets wat mij in staat stelt rechtstreeks te voelen wat zich daar afspeelt.