De eenzaamheid van het woord

 

Woorden drukken uit wat je voelt. Woorden zijn het symbool voor de werkelijkheid die in en buiten je leeft. Woorden geven dit weer. Woorden beperken de werkelijkheid tot het woord. Woorden vormen en kneden de werkelijkheid. Woorden brengen die innerlijke werkelijkheid naar buiten die anders nooit aan de oppervlakte zou komen. Woorden zijn soms gewoon woorden, woorden omwille van de woorden. Zowel in het geval dat ze naar buiten komen om een innerlijke realiteit weer te geven, als in het geval dat ze gewoon naar buiten komen omwille van de woorden, bestrijden ze onze eenzaamheid. Een eenzaamheid die ons anders dag en nacht zou opsluiten met onze eigen gevoelens, vreugden en pijn. Een eenzaamheid die verdwijnt met het uitbrengen van een woord, soms gewoon omwille van het woord op zich, soms omwille van de diepere betekenis die achter het woord schuilt. Een diepere betekenis die samen met het woord in al dan niet  verhulde vorm naar buiten komt.

 

  Soms vind je geen woorden om naar buiten te brengen wat leeft, vind je niets in heel ons taalsysteem dat is gegroeid na duizenden, tienduizenden of misschien zelfs miljoenen jaren, om net datgene uit te drukken wat leeft.

Je brabbelt, brabbelt maar wat om te tonen wat leeft zonder dat je ook maar iets toont. De ander die voor ons o zo belangrijk is, gaapt je aan, maar begrijpt niet. Zijn trommelvlies vangt de woorden op, maar niet wat er leeft. Niets wat er leeft o zo diep in jouw geest, in jouw ziel. Je blijft maar brabbelen tot je verstomt. Verstomd in het niets met datgene in je hart dat je o zo graag  van de daken wou schreeuwen. Je verlangt naar die ander, misschien die ander naar jou, maar je staat daar wezenlijk gescheiden van het diepste dat jou tot mens maakt. Je schreeuwt om de ander, maar de ander is doof. De ander verlangt naar jou, maar samen zijn we doof. Doof voor het leven, verlangend naar het leven. Verlangend naar het diepste van de menselijke ziel. Gedoemd om het tot in de eeuwen der eeuwen mee te dragen in het graf. Een graf dat nooit, maar dan ook nooit, een enkel geheim zal prijsgeven.